Γιατι οχι...

3:00 το πρωι

Για μια ακομη φορα ενω η ιδεα του υπνου φανταζει ολοενα και πιο δελεαστικη Κατι την κρατα απο το να γιννει πραγματικοτητα.

Πλενει τα δοντια του, επισκεπτεται την τουαλετα. Καθεται λιγο ορθιος και το σκεφτεται. Ανοιγει μια μπυρα, γεμιζει ενα ποτηρι με αυτη.

Για μια ακομη φορα σκεψεις κατακλυζουν το κεφαλι του. Ασυνδετες φαινομενικα, αλλες παλιες και φαυλες, αλλες καινουριες και ακατεργαστες.

Σκεψεις...

Κοιτα επιμονα και αφηρημενα τον τοιχο.

Σηκωνεται. Ντυνεται βιαστικα.

Χωνει τα κλειδια του στην τσεπη του και βγαινει απο το διαμερισμα του. Σκοταδι. Ενα κρυο αερακι τον χτυπα στο προσωπο και τον κανει να ανατριχιασει - ο ουρανος ειναι καταμαυρος.

Περπαταει κοιτοντας χαμηλα, με τα χερια στις τσεπες. Περνα κατω απο τα φωτα της πολης και μπροστα απο τις κλειστες βιτρινες των μαγαζιων. Ειναι ησηχα. Παντα του αρεσε αυτη η ωρα. Συχνα οι μεγαλες πολεις γιννονται τρομακτικες τη νυχτα, αλλα ισως αυτο ακριβως να τις κανει τοσο γοητευτικες ... για καποιο διεστραμενο λογο πολλοι ανθρωποι γοητευονται απο τον φοβο.

Μπορει καποιος να πει πως τα χρωματα ειναι εντονοτερα αυτη την ωρα της μερας - το σκοταδι κανει οτιδηποτε ξεχωριζει μεσα απο αυτο να φανταζει μεγαλειωδες ωρες ωρες.

Ενα αυτοκινητο γκρεμιζει στιγμιαια την σιωπη του δρομου αλλα συντομα χανεται.

Τι ηθελε εδω εξω? Αδυνατει να θυμηθει. Σηκωνει ανεπαισθητα τους ωμους και συνεχιζει να βαδιζει...