...ειναι στα σκαρια και το αισθανομαι ολοενα να πλησιαζει. Και οχι μονο εγω αλοστε μιας και οι συζητησεις περι διακοπων εχουν ηδη ξεκινησει. Οχι για εμενα βεβαιως, μου αρεσει να τα αφηνω ολα για την τελευταια στιγμη. Ισως γι'αυτο να μην κανω ποτε τιποτα εν τελει. Δε γαμιεται.
Και παλι με κατακλυζει μια γλυκια μελανχολια, η ιδια που με σπρωχνει να γραψω αυτη τη στιγμη. Μια μελανχολια καθολου δυσαρεστη, απ'αυτες που ζωγραφιζουν ενα μικροσκοπικο χαμογελλο στην ακρη των χειλιων σου και σε αφηνουν να περιπλανεσαι σε σκεψεις και πραξεις με βλεμα απλανες και το κεφαλι αλλου... χωρις να ξερεις καν που.
Ειλικρινα τα ρουθουνια μου εισπνεουν τη γλυκια μυρωδια του γιασεμιου και του νυχτολουλουδου - διαφορετικες η μια απο την αλλη, σιγουρα... το γιασεμι πιο λεπτο και φινο, ομορφο κιολας σαν λουλουδι, κομματι της γραφικης ελληνικης επαρχειας, το νυχτολουλουδο πιο βαρυ, αλλα αν μη τι αλλο, συνοδευει την πιο ομορφη αρχοντισσα, τη νυχτα.
Και στο μυαλο μου ερχεται ο ζεστος, ηπιος αερας της καλοκαιρινης νυχτας στην πολη μου, με την παρεα στενων φιλων απο το πρωι ως το βραδυ, να περιπλανιομαστε απο δω και απο κει καθε μερα, ολη μερα, κανοντας απολυτως τιποτα... ηρεμοι καιροι, μακαρι ολη η ζωη να ηταν ετσι...
Παντα, εκεινο τον καιρο, το βλεμα μου ειναι κολλημενο στον ουρανο, στα αστερια...
Αν τυχει να ερθεις ποτε απο τα μερη μας εκεινη την εποχη, ανεβα ως το θεατρο αργα το βραδυ, ξαπλωσε στην πετρα και κοιτα ψηλα...
Ειναι εκεινες μοναχα οι μερες, μεσα στην ηρεμια της νυχτας που νιωθεις μια πολη πραγματικα δικια σου, νιωθεις σπιτι.
Δευτέρα 12 Απριλίου 2010
Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2009
Σε ειδα στο ονειρο μου χτες το βραδυ. Σε ειδα και δεν θυμαμαι τι εκανες...
Θυμαμαι μονο που στεκομουν μπροστα σου, γονατιστος, κοιτωντας σε στα ματια, με μισο τρεμαμενο χαμογελλο, με τα χερια ενωμενα, απλωμενα, ανοιχτα... κρατωντας τιποτα... δινοντας οτι εχω. Τη σκεψη μου, τον χρονο μου και ισως στο μελλον και την αγαπη μου.
Σε ειδα... Το μονο που συγκρατω ωρες ωρες ειναι η απορριψη... ακαθοριστη, συγκεχυμενη... αλλα παρουσσα.
Θυμαμαι μονο που στεκομουν μπροστα σου, γονατιστος, κοιτωντας σε στα ματια, με μισο τρεμαμενο χαμογελλο, με τα χερια ενωμενα, απλωμενα, ανοιχτα... κρατωντας τιποτα... δινοντας οτι εχω. Τη σκεψη μου, τον χρονο μου και ισως στο μελλον και την αγαπη μου.
Σε ειδα... Το μονο που συγκρατω ωρες ωρες ειναι η απορριψη... ακαθοριστη, συγκεχυμενη... αλλα παρουσσα.
Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2009
Τίτλος
Μα ποσο γελοιοι ειμαστε εμεις οι Δυτικοι! Γιατι, να μην κοροιδευομαστε, και εμεις στον δυτικο κοσμο ανηκουμε. Με το ζορι πλεον, αλλα οντως. Ωρες ωρες, αν καταφερεις να κοιταξεις τον εαυτο σου απο αποσταση, διαπιστωνεις ποσο μεγαλειωδως τραγελαφικος θα εδειχνες στα ματια ενος ξενου παρατηρητη...
Καθομαι σε ενα ημισκοτεινο μαγαζι, με τα καθαρα μου ρουχα, με το τσιγαρο στο ενα χερι και το (τραγικα) ακριβοπληρωμενο ποτο στο αλλο. Δεν ξερω για τους υπολοιπους, αλλα οταν περνανε ανθρωποι που πουλανε DVD σε ανετους κυριους σαν και την παρτη μου, μονο ντοπη μπορω να νιωσω. Οταν βλεπω παιδια των 20 χρονων (σαν και εμενα) να διασκεδαζουν ξοδευοντας, να βγαζουν φωτογραφιες ποζαροντας με φιλους ή με οχι και τοσο φιλους ή κανοντας ερωτικα ναζακια μπροστα στον φακο, μονο αποστροφη για τον τροπο ζωης μας μπορω να νιωσω. Πραγματικα, φανταζομαι εναν Λατινο-αμερικανο να με χαζευει απο μια γωνια και να απορει για το τι κανει αυτο το καλοαναθρεμενο δυτικοπουλο και σκυβω το κεφαλι.
Τι μαλακιες καθομαι και γραφω θα μου πεις, και δικιο θα εχεις. Αλλα τι να κανω? Τουλαχιστον συνειδητοποιω το ποσο πολυ ειμαι αυτο που δεν θελω να ειμαι, αυτο που κατηγορω. Και τι κανεις? Σχεδον τιποτα. Σχεδον. Χωραει ενα ακομα τιποτα, ας μην κλεισω με το σχεδον... αλλα και παλι.. δεν ξερω.
Καθομαι σε ενα ημισκοτεινο μαγαζι, με τα καθαρα μου ρουχα, με το τσιγαρο στο ενα χερι και το (τραγικα) ακριβοπληρωμενο ποτο στο αλλο. Δεν ξερω για τους υπολοιπους, αλλα οταν περνανε ανθρωποι που πουλανε DVD σε ανετους κυριους σαν και την παρτη μου, μονο ντοπη μπορω να νιωσω. Οταν βλεπω παιδια των 20 χρονων (σαν και εμενα) να διασκεδαζουν ξοδευοντας, να βγαζουν φωτογραφιες ποζαροντας με φιλους ή με οχι και τοσο φιλους ή κανοντας ερωτικα ναζακια μπροστα στον φακο, μονο αποστροφη για τον τροπο ζωης μας μπορω να νιωσω. Πραγματικα, φανταζομαι εναν Λατινο-αμερικανο να με χαζευει απο μια γωνια και να απορει για το τι κανει αυτο το καλοαναθρεμενο δυτικοπουλο και σκυβω το κεφαλι.
Τι μαλακιες καθομαι και γραφω θα μου πεις, και δικιο θα εχεις. Αλλα τι να κανω? Τουλαχιστον συνειδητοποιω το ποσο πολυ ειμαι αυτο που δεν θελω να ειμαι, αυτο που κατηγορω. Και τι κανεις? Σχεδον τιποτα. Σχεδον. Χωραει ενα ακομα τιποτα, ας μην κλεισω με το σχεδον... αλλα και παλι.. δεν ξερω.
Κυριακή 6 Σεπτεμβρίου 2009
.
Οχι άλλη σιωπή. Δεν μπορώ πια να την υπομείνω. Πόσες φορές να ουρλιάξω για να το ξεπεράσω? Γιατί? Απο δω και πέρα, στα αυτιά μου θα αντηχεί μονάχα μουσική. Υπέροχη, εξωπραγματική μουσική. Άγρια. Ήρεμη. Τέλεια μουσική...
Το έχω ανάγκη. Είναι η μοναδική σκέψη στο μυαλό μου. Ποιός όμως θα την παίζει? Και με τι όργανο? Ισώς όλα οσα λέω να είναι μονάχα η απόρεια μιας βίαιης συνειδειτοποίησης της θνησιμότητας μου.
Το έχω ανάγκη. Είναι η μοναδική σκέψη στο μυαλό μου. Ποιός όμως θα την παίζει? Και με τι όργανο? Ισώς όλα οσα λέω να είναι μονάχα η απόρεια μιας βίαιης συνειδειτοποίησης της θνησιμότητας μου.
Ποιός όμως θα την παίζει? Και με τι όργανο? Ισώς όλα οσα λέω να είναι μονάχα η απόρεια μιας βίαιης συνειδειτοποίησης της θνησιμότητας μου.
Ισώς τίποτα να μην εχεί καμία σημασία. Και όμως, δεν μπόρω να ξεπεράσω την σκέψη του πόσο τέλειοι είμαστε. Είμαστε? Και αν ναι, για ποιόν λόγο?Πέμπτη 2 Ιουλίου 2009
Καλοκαιρι
Εισπνοη.
Εκπνοη.
Εισπνοη.
Εκπνοη.
Εισπνοη.
Μαυρο. Σιγα σιγα, βασανιστικα, το μαυρο γιννεται πορτοκαλι. Το πορτοκαλι της φωτιας. Μιας φωτιας που καιει τον οριζοντα. Η πυρινη φλογα που κατακλυζει το σκηνικο απλωνει νωχελικα το πεπλο της πανω στο σωμα της θαλασσας. Οι εισπνοες και οι εκπνοες ταυτιζονται με την αεναη μαχη της ακρης της θαλασσας με τα βοτσαλα της παραλιας.
Ενα αερακι μου χαιδευει τα μαλλια και ηδονιζει τα ρουθουνια μου με το αρωμα της αρμυρας. Μην αντεχωντας αλλο το μεγαλειο του ηλιου, γυριζω το βλεμα μου στους πυρωμενους λοφους του νησιου που επιτελους, σιγα σιγα, θα αναπαυθουν για μερικες ωρες.
Ψαχουλευω με το δεξι μου χερι μια πετρα, καταλληλη για πεταγμα. Την πεταω στο νερο. Ποτε δεν ηξερα γιατι το κανω αυτο. Δεν στεκομαι να το σκεφτω. Το τοπιο ειναι γοητευτικο και ειτε το θελεις ειτε οχι σε κατακλυζει με την ομορφια του.
Η δυση του ηλιου ερχεται σαν λυτρωση, καθως η δροσια που φερνει μαζι της ειναι τουλαχιστον ανακουφιστικη. Ξαπλωνω και χαζευω τα αστερια. Η ''Μικρη Αρκτος''. ''Χεχ..'' λεω. Κατσαρολα... Αλλη μια ριπη εκεινου του γλυκου, καλοκαιρινου αερα με κανει να κλεισω τα ματια χαμογελωντας. ''Καλοκαιρι'' , σκεφτομαι..
Εκπνοη.
Εισπνοη.
Εκπνοη.
Εισπνοη.
Μαυρο. Σιγα σιγα, βασανιστικα, το μαυρο γιννεται πορτοκαλι. Το πορτοκαλι της φωτιας. Μιας φωτιας που καιει τον οριζοντα. Η πυρινη φλογα που κατακλυζει το σκηνικο απλωνει νωχελικα το πεπλο της πανω στο σωμα της θαλασσας. Οι εισπνοες και οι εκπνοες ταυτιζονται με την αεναη μαχη της ακρης της θαλασσας με τα βοτσαλα της παραλιας.
Ενα αερακι μου χαιδευει τα μαλλια και ηδονιζει τα ρουθουνια μου με το αρωμα της αρμυρας. Μην αντεχωντας αλλο το μεγαλειο του ηλιου, γυριζω το βλεμα μου στους πυρωμενους λοφους του νησιου που επιτελους, σιγα σιγα, θα αναπαυθουν για μερικες ωρες.
Ψαχουλευω με το δεξι μου χερι μια πετρα, καταλληλη για πεταγμα. Την πεταω στο νερο. Ποτε δεν ηξερα γιατι το κανω αυτο. Δεν στεκομαι να το σκεφτω. Το τοπιο ειναι γοητευτικο και ειτε το θελεις ειτε οχι σε κατακλυζει με την ομορφια του.
Η δυση του ηλιου ερχεται σαν λυτρωση, καθως η δροσια που φερνει μαζι της ειναι τουλαχιστον ανακουφιστικη. Ξαπλωνω και χαζευω τα αστερια. Η ''Μικρη Αρκτος''. ''Χεχ..'' λεω. Κατσαρολα... Αλλη μια ριπη εκεινου του γλυκου, καλοκαιρινου αερα με κανει να κλεισω τα ματια χαμογελωντας. ''Καλοκαιρι'' , σκεφτομαι..
Κυριακή 21 Ιουνίου 2009
Χι χο χα χχχ....
"Ναι...."
"Τι αλλα?" , ρωτησε η μοιραια ξανθια emo, επονομαζομενη Μητσος, ξεφυσωντας βαρεμενα αλλο ενα συννεφο μωβ καπνου.
"Τα ιδια... ξερεις." , απαντησε ο Robert, αφου εφαγε αλλο ενα πρασινο κεραμιδι απο την σκεπη του νοσοκομειου.
"Ναι..." , ξαναειπε. "Αλλα γιατι? Θελω να πω, παραξενο δεν ειναι?"
"Οχι, καθε αλλο. Σε τετοιες περιπτωσεις ισα ισα, ενδεικνειται."
"Σοβαρα?"
"Αχα."
"Εκπλησομαι, ειλικρινα..."
"Δεν θα επρεπε, οντας αυτη που εισαι."
"Χαχα, ξερεις τι? Δικιο εχεις. Δεν εκπλησομαι καθολου!"
"...το ειχα ψιλιαστει."
"Χεχε..."
Εκεινη την ωρα της ημερας ο ηλιος ελουζε τα παντα με το υποτονικο μπλε φως του... Η στεγη του νοσοκομειου ηταν το τελειο μερος για να παρακολουθησει κανεις το ηλιοβασιλεμα, αν και οι κατσαριδες αποτελουσαν προβλημα για μερικους.
"Λοιπον, λεω να φευγω σιγα σιγα.." , ειπε η Μητσος.
"Ευτυχως. Στο καλο λοιπον. Χαρηκα που σε ειδα!"
"Εγω παλι οχι... Φιλακια στον Στρουνθοκαμηλο, ετσι? Μην τα ξεχασεις!"
"Καλα καλα, οτι πεις."
"Γειαααααα!" ειπε καθως επεφτε απο την ταρατσα 155 οροφους κατω.
.
.
.
"Τι αλλα?" , ρωτησε η μοιραια ξανθια emo, επονομαζομενη Μητσος, ξεφυσωντας βαρεμενα αλλο ενα συννεφο μωβ καπνου.
"Τα ιδια... ξερεις." , απαντησε ο Robert, αφου εφαγε αλλο ενα πρασινο κεραμιδι απο την σκεπη του νοσοκομειου.
"Ναι..." , ξαναειπε. "Αλλα γιατι? Θελω να πω, παραξενο δεν ειναι?"
"Οχι, καθε αλλο. Σε τετοιες περιπτωσεις ισα ισα, ενδεικνειται."
"Σοβαρα?"
"Αχα."
"Εκπλησομαι, ειλικρινα..."
"Δεν θα επρεπε, οντας αυτη που εισαι."
"Χαχα, ξερεις τι? Δικιο εχεις. Δεν εκπλησομαι καθολου!"
"...το ειχα ψιλιαστει."
"Χεχε..."
Εκεινη την ωρα της ημερας ο ηλιος ελουζε τα παντα με το υποτονικο μπλε φως του... Η στεγη του νοσοκομειου ηταν το τελειο μερος για να παρακολουθησει κανεις το ηλιοβασιλεμα, αν και οι κατσαριδες αποτελουσαν προβλημα για μερικους.
"Λοιπον, λεω να φευγω σιγα σιγα.." , ειπε η Μητσος.
"Ευτυχως. Στο καλο λοιπον. Χαρηκα που σε ειδα!"
"Εγω παλι οχι... Φιλακια στον Στρουνθοκαμηλο, ετσι? Μην τα ξεχασεις!"
"Καλα καλα, οτι πεις."
"Γειαααααα!" ειπε καθως επεφτε απο την ταρατσα 155 οροφους κατω.
.
.
.
Σάββατο 16 Μαΐου 2009
Στιχοι (στα Αγγλικα)
When you walk down your cieling
And you break down your door
When you stare at your face
From a mile afar
Then you definately know
Something's got to be wrong
When there's a knock on your front door
And there's nobody there
When you think you're among friends
While your voice is alone
Then you definately know
Something just isn't right
When...
When your TV is chatting
And your mouth is dry
When you're feeling ablaze
In the Northern of poles
Then you should proly worry
Something is out of place
When your window is the ocean
And the view is the sun
When the air is hissing
And you're going down, down
Then my friend I've to tell you
Everything has gone wrong...
And you break down your door
When you stare at your face
From a mile afar
Then you definately know
Something's got to be wrong
When there's a knock on your front door
And there's nobody there
When you think you're among friends
While your voice is alone
Then you definately know
Something just isn't right
When...
When your TV is chatting
And your mouth is dry
When you're feeling ablaze
In the Northern of poles
Then you should proly worry
Something is out of place
When your window is the ocean
And the view is the sun
When the air is hissing
And you're going down, down
Then my friend I've to tell you
Everything has gone wrong...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)