.

Οχι άλλη σιωπή. Δεν μπορώ πια να την υπομείνω. Πόσες φορές να ουρλιάξω για να το ξεπεράσω? Γιατί? Απο δω και πέρα, στα αυτιά μου θα αντηχεί μονάχα μουσική. Υπέροχη, εξωπραγματική μουσική. Άγρια. Ήρεμη. Τέλεια μουσική...

Το έχω ανάγκη. Είναι η μοναδική σκέψη στο μυαλό μου. Ποιός όμως θα την παίζει? Και με τι όργανο? Ισώς όλα οσα λέω να είναι μονάχα η απόρεια μιας βίαιης συνειδειτοποίησης της θνησιμότητας μου.

Ποιός όμως θα την παίζει? Και με τι όργανο? Ισώς όλα οσα λέω να είναι μονάχα η απόρεια μιας βίαιης συνειδειτοποίησης της θνησιμότητας μου.

Ισώς τίποτα να μην εχεί καμία σημασία. Και όμως, δεν μπόρω να ξεπεράσω την σκέψη του πόσο τέλειοι είμαστε. Είμαστε? Και αν ναι, για ποιόν λόγο?