Τίτλος

Μα ποσο γελοιοι ειμαστε εμεις οι Δυτικοι! Γιατι, να μην κοροιδευομαστε, και εμεις στον δυτικο κοσμο ανηκουμε. Με το ζορι πλεον, αλλα οντως. Ωρες ωρες, αν καταφερεις να κοιταξεις τον εαυτο σου απο αποσταση, διαπιστωνεις ποσο μεγαλειωδως τραγελαφικος θα εδειχνες στα ματια ενος ξενου παρατηρητη...

Καθομαι σε ενα ημισκοτεινο μαγαζι, με τα καθαρα μου ρουχα, με το τσιγαρο στο ενα χερι και το (τραγικα) ακριβοπληρωμενο ποτο στο αλλο. Δεν ξερω για τους υπολοιπους, αλλα οταν περνανε ανθρωποι που πουλανε DVD σε ανετους κυριους σαν και την παρτη μου, μονο ντοπη μπορω να νιωσω. Οταν βλεπω παιδια των 20 χρονων (σαν και εμενα) να διασκεδαζουν ξοδευοντας, να βγαζουν φωτογραφιες ποζαροντας με φιλους ή με οχι και τοσο φιλους ή κανοντας ερωτικα ναζακια μπροστα στον φακο, μονο αποστροφη για τον τροπο ζωης μας μπορω να νιωσω. Πραγματικα, φανταζομαι εναν Λατινο-αμερικανο να με χαζευει απο μια γωνια και να απορει για το τι κανει αυτο το καλοαναθρεμενο δυτικοπουλο και σκυβω το κεφαλι.

Τι μαλακιες καθομαι και γραφω θα μου πεις, και δικιο θα εχεις. Αλλα τι να κανω? Τουλαχιστον συνειδητοποιω το ποσο πολυ ειμαι αυτο που δεν θελω να ειμαι, αυτο που κατηγορω. Και τι κανεις? Σχεδον τιποτα. Σχεδον. Χωραει ενα ακομα τιποτα, ας μην κλεισω με το σχεδον... αλλα και παλι.. δεν ξερω.