Ενα αστέρι μοναχό
στον κρύο μαύρο ουρανό
κοιτούσα
Πικροπνιγμένο απ΄τ'αχνοφώς
της πόλης το μοναχικό
λάμπει σπινθηριστά κι αγέρωχα / δειλά στη μοναξιά
Για πόσο ακόμα?
Ενα αστέρι μοναχό
Μια φωτεινή κουκίδα
Ενα αστέρι καρτερώ
για τον δικό μου ουρανό
Μα η προσμονή με τρώει
Αστέρι μου εσύ μικρό, πικρό, λησμονημένο...
Ενα αστέρι μοναχό
στον κρύο μαύρο ουρανό κοιτούσα
Κ'ηταν μοναχα θαυμαστό / Κ'ηταν απρόσμενα σκληρό
Σαν χάθηκε απ'τον ουρανό
Αφήνοντας μον΄την ελπίδα..
ΚΡΙΝΕΤΕ ΜΕ - ΔΟΥΛΕΨΤΕ ΜΕ
Τρίτη 31 Μαρτίου 2009
Δευτέρα 30 Μαρτίου 2009
Το καπνισμα
Καπνος ... Σιγουρα κοματι πολλων κουλτουρων απο αρχαιοτάτων χρονων - απο τις φυλλες των ιθαγεννων της Αφρικης ως την ''Πιπα της Ειρηνης'' των Ινδιανων της Αμερικης.
Τα τελευταια χρονια το αντικαπνιστικο κινημα κερδιζει σταθερα και καθημερινα περισσοτερο κοσμο, φτανοντας ολοενα και πιο κοντα στην πληρη απαγορευση του καπνισματος - δικαιολογημενα ως ενα βαθμο κατα την αποψη μου.
Πολλοι αντιδρουν στην αυστηροτητα των μετρων που λαμβάνονται - επισης δικαιολογημενα, καθως αισθανονται οτι περιοριζεται η ελευθερια τους. Αλλα εξεταζοντας το θεμα πιο σφαιρικα, το καπνισμα σε δημοσιους χωρους ειναι το ιδιο μια καταπατηση του πιο στοιχειωδους απο τα ανθρωπινα δικαιοματα - του δικαιοματος στη ζωη. Σημειωση: και εγω καπνιζω..
Το καπνισμα σε ιδιοτικους χωρους ειναι δικαιομα του καθενος μας, αδιαμφισβητιτο. Το να υποβαλουμε ομως συνανθρωπους μας παρα τη θεληση τους στον καπνο μας ειναι εγκληματικο..
---------------------------------
Αν και οι γνωσεις μου στον τομεα της ψυχολογιας ειναι ελαχιστα περισσοτερες απο αυτες του μεσου ανθρωπου, εχω φτασει στο συμπερασμα οτι πολλοι απο τους καπνιστες, ασυνειδητα, καπνιζουν σε μια προσπαθεια να αυτοτιμωρηθουν - βεβαιως, οταν κανεις λογο για την ανθρωπινη συμπεριφορα δεν μπορεις ΠΟΤΕ να εισαι απολυτος, αρα οχι ολοι. Ο λογος που εφτασα στο παραπανω συμπερασμα ειναι ο εξης. Χρονια τωρα, το κοινο γνωριζει τις εξαιρετικα βλαπτικες συνεπειες του καπνου στον ανθρωπινο οργανισμο. Παρα τις σχετικες ''σοκαριστικες'' προειδοποιησεις πανω στα πακετα και τις διαφημιστικες καμπανιες, ολοι μας επιλεγουμε να αδιαφορησουμε για την πιθανοτητα να συνκαταλεχθουμε και εμεις στα θυματα του τσιγαρου.
Εκτος απο αυτους που επιδειδονται στη συγκεκριμενη συνηθεια για λογους καθαρα και μονο ευχαριστησης - της ναρκωσης που προκαλει ο καπνος - πολλοι εχουν τελειως διαφορετικα κινητρα...
Ισως λοιπον ατομα με χαμηλη αυτοπεποιθηση, ατομα που δεν ειναι ικανοποιημενα με τον εαυτο τους να θεωρουν πως βλαπτοντας το σωμα τους εξιλεωνονται.
Ισως ακομα αλλοι, να καπνιζουν για λογους επιβεβαιωσης - ''αψηφω την πιθανοτητα του θανατου, αποδεικνυω την ''σκληροτητα'' μου, η αυτοπεποιθηση μου ανεβαινει''.
Πολλοι το αρχιζουν λογω πιεσης του κοινωννικου τους περιγυρου, και παλι επιζητωντας επιβεβαιωση και αποδοχη.
Μερικοι το θεωρουν γοητευτικο, τις κινησεις, τη σταση του σωματος - σαφως και αυτος ειναι ενας λογος για ορισμενους.
Χμ, κατι πρεπει να γραψω για επιλογο αλλα τπτ δεν μου ερχεται! To be Eddited!
Τα τελευταια χρονια το αντικαπνιστικο κινημα κερδιζει σταθερα και καθημερινα περισσοτερο κοσμο, φτανοντας ολοενα και πιο κοντα στην πληρη απαγορευση του καπνισματος - δικαιολογημενα ως ενα βαθμο κατα την αποψη μου.
Πολλοι αντιδρουν στην αυστηροτητα των μετρων που λαμβάνονται - επισης δικαιολογημενα, καθως αισθανονται οτι περιοριζεται η ελευθερια τους. Αλλα εξεταζοντας το θεμα πιο σφαιρικα, το καπνισμα σε δημοσιους χωρους ειναι το ιδιο μια καταπατηση του πιο στοιχειωδους απο τα ανθρωπινα δικαιοματα - του δικαιοματος στη ζωη. Σημειωση: και εγω καπνιζω..
Το καπνισμα σε ιδιοτικους χωρους ειναι δικαιομα του καθενος μας, αδιαμφισβητιτο. Το να υποβαλουμε ομως συνανθρωπους μας παρα τη θεληση τους στον καπνο μας ειναι εγκληματικο..
---------------------------------
Αν και οι γνωσεις μου στον τομεα της ψυχολογιας ειναι ελαχιστα περισσοτερες απο αυτες του μεσου ανθρωπου, εχω φτασει στο συμπερασμα οτι πολλοι απο τους καπνιστες, ασυνειδητα, καπνιζουν σε μια προσπαθεια να αυτοτιμωρηθουν - βεβαιως, οταν κανεις λογο για την ανθρωπινη συμπεριφορα δεν μπορεις ΠΟΤΕ να εισαι απολυτος, αρα οχι ολοι. Ο λογος που εφτασα στο παραπανω συμπερασμα ειναι ο εξης. Χρονια τωρα, το κοινο γνωριζει τις εξαιρετικα βλαπτικες συνεπειες του καπνου στον ανθρωπινο οργανισμο. Παρα τις σχετικες ''σοκαριστικες'' προειδοποιησεις πανω στα πακετα και τις διαφημιστικες καμπανιες, ολοι μας επιλεγουμε να αδιαφορησουμε για την πιθανοτητα να συνκαταλεχθουμε και εμεις στα θυματα του τσιγαρου.
Εκτος απο αυτους που επιδειδονται στη συγκεκριμενη συνηθεια για λογους καθαρα και μονο ευχαριστησης - της ναρκωσης που προκαλει ο καπνος - πολλοι εχουν τελειως διαφορετικα κινητρα...
Ισως λοιπον ατομα με χαμηλη αυτοπεποιθηση, ατομα που δεν ειναι ικανοποιημενα με τον εαυτο τους να θεωρουν πως βλαπτοντας το σωμα τους εξιλεωνονται.
Ισως ακομα αλλοι, να καπνιζουν για λογους επιβεβαιωσης - ''αψηφω την πιθανοτητα του θανατου, αποδεικνυω την ''σκληροτητα'' μου, η αυτοπεποιθηση μου ανεβαινει''.
Πολλοι το αρχιζουν λογω πιεσης του κοινωννικου τους περιγυρου, και παλι επιζητωντας επιβεβαιωση και αποδοχη.
Μερικοι το θεωρουν γοητευτικο, τις κινησεις, τη σταση του σωματος - σαφως και αυτος ειναι ενας λογος για ορισμενους.
Χμ, κατι πρεπει να γραψω για επιλογο αλλα τπτ δεν μου ερχεται! To be Eddited!
Κυριακή 29 Μαρτίου 2009
Liberalism... has done a great deal damage to this planet. It successfully killed
off everything that is noble... everything that holds value outside of the
marketplace. It measures every psychological, aesthetic, historical and moral issue through
issue through marketplace. And when marketplace becomes the sole measure
and judge of our values... well, we're all screwed.
So to be quite honest, I'm not even sure French cinema will survive under the
current circumstances because Sarkozy seems resigned to follow a very liberal
brand of capitalism.
And that brings us back to these little satellites in our country who want to push
Serbia head first into liberal economic waters. Being a small country that hasn't
yet even fully moved away from the wheat and corn fields, liberal capitalism is
absolutely the worst thing that can happen to such a country.
-Emir Kusturica
Το προηγουμενο αποσπασμα ειναι μια ερασιτεχνικη μεταφραση μιας συνεντευξης του Σερβου σκηνοθετη Emir Kusturica που βρηκα στο youtube.
Προσωπικα βρισκω την αποψη του πολυ ενδιαφερουσα, ενα ακομα αντεπιχειρημα απεναντι στον καπιταλισμο. Σιγουρα, δεν προκειται για μια θεση πρωτοτυπη - η αποψη του ομως εχει τεθει τοσο καλα που νομιζω οτι αξιζει..
Γιατι πραγματι, η τακτικη του καπιταλισμου να πουλα τα παντα και να αγνοει - μεχρι ''θανατου'' - οτιδηποτε δεν εχει εμπορικη αξια ή υστερει σε εμπορικη αξια σε σχεση με καποιον ανταγωνιστη του οδηγει σε αργο θανατο την τεχνη.
Τα εμπορικα σκουπιδια κατακλυζουν καθημερινα τις κινηματογραφικες αιθουσες, τα βιβλιοπωλεια, τις τηλεορασεις. Ισως τελικα ο κατακλυσμος αυτος να ειναι επιτηδευγμενος. Γιατι? Η τεχνη σιγουρα απο την προιστορια ηταν παντοτε αναποσπαστο κομματι της ζωης του ανθρωπου, πανκοσμιως. Απο τις μορφες ζωων σε τοιχους σπηλιων μεχρι τους ζωγραφους του 19ου αιωνα και την μπαντα που ακουω ενω γραφω αυτο το κειμενο. Τι μπορει να πει καποιος για την τεχνη? Προσωπικα τη θεωρω αναγκαιοτητα κατα κυριο λογο - η εξωτερικευση, υλοποιηση ισως, συναισθηματων. Συναισθηματα που ενα αληθινο εργο τεχνης αναπαραγει στον δεκτη του προσφεροντας του αυτο που αποκαλουν ψυχαγωγια - με την ειληκρινη εννοια της λεξης. Επισης, μεσω της καλλιτεχνικης εκφρασης ο δημιουγος απελευθερωνεται δημιουργηκα απο τη συναισθηματικη φορτιση.
Η τεχνη οπως νομιζω ειπα και προηγουμενως ηταν παντα κομματι των ανθρωπινων κοινωνιων, καθως και αναγκαιοτητα για την επιβιωση ορισμενων. Στην σημερινη, μετα-βιομηχανικη, καπιταλιστικη κοινωνια ο ρολος της ειναι πολυ διαφορετικος απο αυτον που ειχε καποτε. Το κοινο την αντιμετωπιζει σαν διασκεδαση, αδυνατωντας να εντοπισει κατι το βαθυτερο - ακριβως γιατι στην λεγομενη ψευτικη τεχνη, στη μη-τεχνη δεν υπαρχει παρα επιφανειακοτητα. Ο σκοπος της δημιουργειας της ειναι τα οικονομικα ωφελη για τον δημιουργο και την κλικα που τον περιτριγυριζει, η υστεροφημια και η ματαιοδοξια και η εκμεταλευση - του κυριο συστατικο της σουπας του καπιταλισμου.
Σιγουρα, ορισμενα απο αυτα τα προιοντα διαθετουν μια αξια ως εργα τεχνης, αλλα πραγματικα, το κοινο στην πλειοψηφεια του δεν εχει την παιδεια να δεχτει οτιδηποτε διαφοροποιειται απο τις γνωστες του πατεντες.
Η ελειψη αυτη μπορει καλλιστα συμβαλει στο να οδηγηθει στην αλλωτριωμενη κατασταση στην οποια εχει υποπεσει ο ανθρωπος του Δυτικου Κοσμου - αποξενωση απο τον κοινωνικο του περιγυρο και απο τον ιδιο του τον εαυτο, ψυχολογικα προβληματα οπως η καταθλιψη (η οποια παιρνει σιγα σιγα διαστασεις πανδημειας σε μεγαλες πολεις). Σαφως η παραπανω μαζα δυστυχησμενων ''επιζωντων'' της ζωης ειναι πολυ πιο ευκολα ελενξιμη απο εναν ανθρωπο που διαθετει εσωτερικη γαληνη - γιατι εδω αναγεται η αναγκαιοτητα της τεχνης. Ηρεμει και γαληνευει. Αλλες φορες εξαπτει και συνκινει. Αλλα παντα, φερνει Ευδαιμονια.
off everything that is noble... everything that holds value outside of the
marketplace. It measures every psychological, aesthetic, historical and moral issue through
issue through marketplace. And when marketplace becomes the sole measure
and judge of our values... well, we're all screwed.
So to be quite honest, I'm not even sure French cinema will survive under the
current circumstances because Sarkozy seems resigned to follow a very liberal
brand of capitalism.
And that brings us back to these little satellites in our country who want to push
Serbia head first into liberal economic waters. Being a small country that hasn't
yet even fully moved away from the wheat and corn fields, liberal capitalism is
absolutely the worst thing that can happen to such a country.
-Emir Kusturica
Το προηγουμενο αποσπασμα ειναι μια ερασιτεχνικη μεταφραση μιας συνεντευξης του Σερβου σκηνοθετη Emir Kusturica που βρηκα στο youtube.
Προσωπικα βρισκω την αποψη του πολυ ενδιαφερουσα, ενα ακομα αντεπιχειρημα απεναντι στον καπιταλισμο. Σιγουρα, δεν προκειται για μια θεση πρωτοτυπη - η αποψη του ομως εχει τεθει τοσο καλα που νομιζω οτι αξιζει..
Γιατι πραγματι, η τακτικη του καπιταλισμου να πουλα τα παντα και να αγνοει - μεχρι ''θανατου'' - οτιδηποτε δεν εχει εμπορικη αξια ή υστερει σε εμπορικη αξια σε σχεση με καποιον ανταγωνιστη του οδηγει σε αργο θανατο την τεχνη.
Τα εμπορικα σκουπιδια κατακλυζουν καθημερινα τις κινηματογραφικες αιθουσες, τα βιβλιοπωλεια, τις τηλεορασεις. Ισως τελικα ο κατακλυσμος αυτος να ειναι επιτηδευγμενος. Γιατι? Η τεχνη σιγουρα απο την προιστορια ηταν παντοτε αναποσπαστο κομματι της ζωης του ανθρωπου, πανκοσμιως. Απο τις μορφες ζωων σε τοιχους σπηλιων μεχρι τους ζωγραφους του 19ου αιωνα και την μπαντα που ακουω ενω γραφω αυτο το κειμενο. Τι μπορει να πει καποιος για την τεχνη? Προσωπικα τη θεωρω αναγκαιοτητα κατα κυριο λογο - η εξωτερικευση, υλοποιηση ισως, συναισθηματων. Συναισθηματα που ενα αληθινο εργο τεχνης αναπαραγει στον δεκτη του προσφεροντας του αυτο που αποκαλουν ψυχαγωγια - με την ειληκρινη εννοια της λεξης. Επισης, μεσω της καλλιτεχνικης εκφρασης ο δημιουγος απελευθερωνεται δημιουργηκα απο τη συναισθηματικη φορτιση.
Η τεχνη οπως νομιζω ειπα και προηγουμενως ηταν παντα κομματι των ανθρωπινων κοινωνιων, καθως και αναγκαιοτητα για την επιβιωση ορισμενων. Στην σημερινη, μετα-βιομηχανικη, καπιταλιστικη κοινωνια ο ρολος της ειναι πολυ διαφορετικος απο αυτον που ειχε καποτε. Το κοινο την αντιμετωπιζει σαν διασκεδαση, αδυνατωντας να εντοπισει κατι το βαθυτερο - ακριβως γιατι στην λεγομενη ψευτικη τεχνη, στη μη-τεχνη δεν υπαρχει παρα επιφανειακοτητα. Ο σκοπος της δημιουργειας της ειναι τα οικονομικα ωφελη για τον δημιουργο και την κλικα που τον περιτριγυριζει, η υστεροφημια και η ματαιοδοξια και η εκμεταλευση - του κυριο συστατικο της σουπας του καπιταλισμου.
Σιγουρα, ορισμενα απο αυτα τα προιοντα διαθετουν μια αξια ως εργα τεχνης, αλλα πραγματικα, το κοινο στην πλειοψηφεια του δεν εχει την παιδεια να δεχτει οτιδηποτε διαφοροποιειται απο τις γνωστες του πατεντες.
Η ελειψη αυτη μπορει καλλιστα συμβαλει στο να οδηγηθει στην αλλωτριωμενη κατασταση στην οποια εχει υποπεσει ο ανθρωπος του Δυτικου Κοσμου - αποξενωση απο τον κοινωνικο του περιγυρο και απο τον ιδιο του τον εαυτο, ψυχολογικα προβληματα οπως η καταθλιψη (η οποια παιρνει σιγα σιγα διαστασεις πανδημειας σε μεγαλες πολεις). Σαφως η παραπανω μαζα δυστυχησμενων ''επιζωντων'' της ζωης ειναι πολυ πιο ευκολα ελενξιμη απο εναν ανθρωπο που διαθετει εσωτερικη γαληνη - γιατι εδω αναγεται η αναγκαιοτητα της τεχνης. Ηρεμει και γαληνευει. Αλλες φορες εξαπτει και συνκινει. Αλλα παντα, φερνει Ευδαιμονια.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)