Χι χο χα χχχ....

"Ναι...."
"Τι αλλα?" , ρωτησε η μοιραια ξανθια emo, επονομαζομενη Μητσος, ξεφυσωντας βαρεμενα αλλο ενα συννεφο μωβ καπνου.
"Τα ιδια... ξερεις." , απαντησε ο Robert, αφου εφαγε αλλο ενα πρασινο κεραμιδι απο την σκεπη του νοσοκομειου.
"Ναι..." , ξαναειπε. "Αλλα γιατι? Θελω να πω, παραξενο δεν ειναι?"
"Οχι, καθε αλλο. Σε τετοιες περιπτωσεις ισα ισα, ενδεικνειται."
"Σοβαρα?"
"Αχα."
"Εκπλησομαι, ειλικρινα..."
"Δεν θα επρεπε, οντας αυτη που εισαι."
"Χαχα, ξερεις τι? Δικιο εχεις. Δεν εκπλησομαι καθολου!"
"...το ειχα ψιλιαστει."
"Χεχε..."
Εκεινη την ωρα της ημερας ο ηλιος ελουζε τα παντα με το υποτονικο μπλε φως του... Η στεγη του νοσοκομειου ηταν το τελειο μερος για να παρακολουθησει κανεις το ηλιοβασιλεμα, αν και οι κατσαριδες αποτελουσαν προβλημα για μερικους.
"Λοιπον, λεω να φευγω σιγα σιγα.." , ειπε η Μητσος.
"Ευτυχως. Στο καλο λοιπον. Χαρηκα που σε ειδα!"
"Εγω παλι οχι... Φιλακια στον Στρουνθοκαμηλο, ετσι? Μην τα ξεχασεις!"
"Καλα καλα, οτι πεις."
"Γειαααααα!" ειπε καθως επεφτε απο την ταρατσα 155 οροφους κατω.
.
.
.