Καλοκαιρι

Εισπνοη.

Εκπνοη.

Εισπνοη.

Εκπνοη.

Εισπνοη.

Μαυρο. Σιγα σιγα, βασανιστικα, το μαυρο γιννεται πορτοκαλι. Το πορτοκαλι της φωτιας. Μιας φωτιας που καιει τον οριζοντα. Η πυρινη φλογα που κατακλυζει το σκηνικο απλωνει νωχελικα το πεπλο της πανω στο σωμα της θαλασσας. Οι εισπνοες και οι εκπνοες ταυτιζονται με την αεναη μαχη της ακρης της θαλασσας με τα βοτσαλα της παραλιας.

Ενα αερακι μου χαιδευει τα μαλλια και ηδονιζει τα ρουθουνια μου με το αρωμα της αρμυρας. Μην αντεχωντας αλλο το μεγαλειο του ηλιου, γυριζω το βλεμα μου στους πυρωμενους λοφους του νησιου που επιτελους, σιγα σιγα, θα αναπαυθουν για μερικες ωρες.

Ψαχουλευω με το δεξι μου χερι μια πετρα, καταλληλη για πεταγμα. Την πεταω στο νερο. Ποτε δεν ηξερα γιατι το κανω αυτο. Δεν στεκομαι να το σκεφτω. Το τοπιο ειναι γοητευτικο και ειτε το θελεις ειτε οχι σε κατακλυζει με την ομορφια του.

Η δυση του ηλιου ερχεται σαν λυτρωση, καθως η δροσια που φερνει μαζι της ειναι τουλαχιστον ανακουφιστικη. Ξαπλωνω και χαζευω τα αστερια. Η ''Μικρη Αρκτος''. ''Χεχ..'' λεω. Κατσαρολα... Αλλη μια ριπη εκεινου του γλυκου, καλοκαιρινου αερα με κανει να κλεισω τα ματια χαμογελωντας. ''Καλοκαιρι'' , σκεφτομαι..