Αλλο ενα καλοκαιρι

...ειναι στα σκαρια και το αισθανομαι ολοενα να πλησιαζει. Και οχι μονο εγω αλοστε μιας και οι συζητησεις περι διακοπων εχουν ηδη ξεκινησει. Οχι για εμενα βεβαιως, μου αρεσει να τα αφηνω ολα για την τελευταια στιγμη. Ισως γι'αυτο να μην κανω ποτε τιποτα εν τελει. Δε γαμιεται.

Και παλι με κατακλυζει μια γλυκια μελανχολια, η ιδια που με σπρωχνει να γραψω αυτη τη στιγμη. Μια μελανχολια καθολου δυσαρεστη, απ'αυτες που ζωγραφιζουν ενα μικροσκοπικο χαμογελλο στην ακρη των χειλιων σου και σε αφηνουν να περιπλανεσαι σε σκεψεις και πραξεις με βλεμα απλανες και το κεφαλι αλλου... χωρις να ξερεις καν που.

Ειλικρινα τα ρουθουνια μου εισπνεουν τη γλυκια μυρωδια του γιασεμιου και του νυχτολουλουδου - διαφορετικες η μια απο την αλλη, σιγουρα... το γιασεμι πιο λεπτο και φινο, ομορφο κιολας σαν λουλουδι, κομματι της γραφικης ελληνικης επαρχειας, το νυχτολουλουδο πιο βαρυ, αλλα αν μη τι αλλο, συνοδευει την πιο ομορφη αρχοντισσα, τη νυχτα.

Και στο μυαλο μου ερχεται ο ζεστος, ηπιος αερας της καλοκαιρινης νυχτας στην πολη μου, με την παρεα στενων φιλων απο το πρωι ως το βραδυ, να περιπλανιομαστε απο δω και απο κει καθε μερα, ολη μερα, κανοντας απολυτως τιποτα... ηρεμοι καιροι, μακαρι ολη η ζωη να ηταν ετσι...

Παντα, εκεινο τον καιρο, το βλεμα μου ειναι κολλημενο στον ουρανο, στα αστερια...

Αν τυχει να ερθεις ποτε απο τα μερη μας εκεινη την εποχη, ανεβα ως το θεατρο αργα το βραδυ, ξαπλωσε στην πετρα και κοιτα ψηλα...

Ειναι εκεινες μοναχα οι μερες, μεσα στην ηρεμια της νυχτας που νιωθεις μια πολη πραγματικα δικια σου, νιωθεις σπιτι.