Σε ειδα στο ονειρο μου χτες το βραδυ. Σε ειδα και δεν θυμαμαι τι εκανες...

Θυμαμαι μονο που στεκομουν μπροστα σου, γονατιστος, κοιτωντας σε στα ματια, με μισο τρεμαμενο χαμογελλο, με τα χερια ενωμενα, απλωμενα, ανοιχτα... κρατωντας τιποτα... δινοντας οτι εχω. Τη σκεψη μου, τον χρονο μου και ισως στο μελλον και την αγαπη μου.

Σε ειδα... Το μονο που συγκρατω ωρες ωρες ειναι η απορριψη... ακαθοριστη, συγκεχυμενη... αλλα παρουσσα.

Τίτλος

Μα ποσο γελοιοι ειμαστε εμεις οι Δυτικοι! Γιατι, να μην κοροιδευομαστε, και εμεις στον δυτικο κοσμο ανηκουμε. Με το ζορι πλεον, αλλα οντως. Ωρες ωρες, αν καταφερεις να κοιταξεις τον εαυτο σου απο αποσταση, διαπιστωνεις ποσο μεγαλειωδως τραγελαφικος θα εδειχνες στα ματια ενος ξενου παρατηρητη...

Καθομαι σε ενα ημισκοτεινο μαγαζι, με τα καθαρα μου ρουχα, με το τσιγαρο στο ενα χερι και το (τραγικα) ακριβοπληρωμενο ποτο στο αλλο. Δεν ξερω για τους υπολοιπους, αλλα οταν περνανε ανθρωποι που πουλανε DVD σε ανετους κυριους σαν και την παρτη μου, μονο ντοπη μπορω να νιωσω. Οταν βλεπω παιδια των 20 χρονων (σαν και εμενα) να διασκεδαζουν ξοδευοντας, να βγαζουν φωτογραφιες ποζαροντας με φιλους ή με οχι και τοσο φιλους ή κανοντας ερωτικα ναζακια μπροστα στον φακο, μονο αποστροφη για τον τροπο ζωης μας μπορω να νιωσω. Πραγματικα, φανταζομαι εναν Λατινο-αμερικανο να με χαζευει απο μια γωνια και να απορει για το τι κανει αυτο το καλοαναθρεμενο δυτικοπουλο και σκυβω το κεφαλι.

Τι μαλακιες καθομαι και γραφω θα μου πεις, και δικιο θα εχεις. Αλλα τι να κανω? Τουλαχιστον συνειδητοποιω το ποσο πολυ ειμαι αυτο που δεν θελω να ειμαι, αυτο που κατηγορω. Και τι κανεις? Σχεδον τιποτα. Σχεδον. Χωραει ενα ακομα τιποτα, ας μην κλεισω με το σχεδον... αλλα και παλι.. δεν ξερω.

.

Οχι άλλη σιωπή. Δεν μπορώ πια να την υπομείνω. Πόσες φορές να ουρλιάξω για να το ξεπεράσω? Γιατί? Απο δω και πέρα, στα αυτιά μου θα αντηχεί μονάχα μουσική. Υπέροχη, εξωπραγματική μουσική. Άγρια. Ήρεμη. Τέλεια μουσική...

Το έχω ανάγκη. Είναι η μοναδική σκέψη στο μυαλό μου. Ποιός όμως θα την παίζει? Και με τι όργανο? Ισώς όλα οσα λέω να είναι μονάχα η απόρεια μιας βίαιης συνειδειτοποίησης της θνησιμότητας μου.

Ποιός όμως θα την παίζει? Και με τι όργανο? Ισώς όλα οσα λέω να είναι μονάχα η απόρεια μιας βίαιης συνειδειτοποίησης της θνησιμότητας μου.

Ισώς τίποτα να μην εχεί καμία σημασία. Και όμως, δεν μπόρω να ξεπεράσω την σκέψη του πόσο τέλειοι είμαστε. Είμαστε? Και αν ναι, για ποιόν λόγο?

Καλοκαιρι

Εισπνοη.

Εκπνοη.

Εισπνοη.

Εκπνοη.

Εισπνοη.

Μαυρο. Σιγα σιγα, βασανιστικα, το μαυρο γιννεται πορτοκαλι. Το πορτοκαλι της φωτιας. Μιας φωτιας που καιει τον οριζοντα. Η πυρινη φλογα που κατακλυζει το σκηνικο απλωνει νωχελικα το πεπλο της πανω στο σωμα της θαλασσας. Οι εισπνοες και οι εκπνοες ταυτιζονται με την αεναη μαχη της ακρης της θαλασσας με τα βοτσαλα της παραλιας.

Ενα αερακι μου χαιδευει τα μαλλια και ηδονιζει τα ρουθουνια μου με το αρωμα της αρμυρας. Μην αντεχωντας αλλο το μεγαλειο του ηλιου, γυριζω το βλεμα μου στους πυρωμενους λοφους του νησιου που επιτελους, σιγα σιγα, θα αναπαυθουν για μερικες ωρες.

Ψαχουλευω με το δεξι μου χερι μια πετρα, καταλληλη για πεταγμα. Την πεταω στο νερο. Ποτε δεν ηξερα γιατι το κανω αυτο. Δεν στεκομαι να το σκεφτω. Το τοπιο ειναι γοητευτικο και ειτε το θελεις ειτε οχι σε κατακλυζει με την ομορφια του.

Η δυση του ηλιου ερχεται σαν λυτρωση, καθως η δροσια που φερνει μαζι της ειναι τουλαχιστον ανακουφιστικη. Ξαπλωνω και χαζευω τα αστερια. Η ''Μικρη Αρκτος''. ''Χεχ..'' λεω. Κατσαρολα... Αλλη μια ριπη εκεινου του γλυκου, καλοκαιρινου αερα με κανει να κλεισω τα ματια χαμογελωντας. ''Καλοκαιρι'' , σκεφτομαι..

Χι χο χα χχχ....

"Ναι...."
"Τι αλλα?" , ρωτησε η μοιραια ξανθια emo, επονομαζομενη Μητσος, ξεφυσωντας βαρεμενα αλλο ενα συννεφο μωβ καπνου.
"Τα ιδια... ξερεις." , απαντησε ο Robert, αφου εφαγε αλλο ενα πρασινο κεραμιδι απο την σκεπη του νοσοκομειου.
"Ναι..." , ξαναειπε. "Αλλα γιατι? Θελω να πω, παραξενο δεν ειναι?"
"Οχι, καθε αλλο. Σε τετοιες περιπτωσεις ισα ισα, ενδεικνειται."
"Σοβαρα?"
"Αχα."
"Εκπλησομαι, ειλικρινα..."
"Δεν θα επρεπε, οντας αυτη που εισαι."
"Χαχα, ξερεις τι? Δικιο εχεις. Δεν εκπλησομαι καθολου!"
"...το ειχα ψιλιαστει."
"Χεχε..."
Εκεινη την ωρα της ημερας ο ηλιος ελουζε τα παντα με το υποτονικο μπλε φως του... Η στεγη του νοσοκομειου ηταν το τελειο μερος για να παρακολουθησει κανεις το ηλιοβασιλεμα, αν και οι κατσαριδες αποτελουσαν προβλημα για μερικους.
"Λοιπον, λεω να φευγω σιγα σιγα.." , ειπε η Μητσος.
"Ευτυχως. Στο καλο λοιπον. Χαρηκα που σε ειδα!"
"Εγω παλι οχι... Φιλακια στον Στρουνθοκαμηλο, ετσι? Μην τα ξεχασεις!"
"Καλα καλα, οτι πεις."
"Γειαααααα!" ειπε καθως επεφτε απο την ταρατσα 155 οροφους κατω.
.
.
.

Στιχοι (στα Αγγλικα)

When you walk down your cieling

And you break down your door

When you stare at your face

From a mile afar

Then you definately know

Something's got to be wrong



When there's a knock on your front door

And there's nobody there

When you think you're among friends

While your voice is alone

Then you definately know

Something just isn't right



When...


When your TV is chatting

And your mouth is dry

When you're feeling ablaze

In the Northern of poles

Then you should proly worry

Something is out of place



When your window is the ocean

And the view is the sun

When the air is hissing

And you're going down, down

Then my friend I've to tell you

Everything has gone wrong...

Γιατι οχι...

3:00 το πρωι

Για μια ακομη φορα ενω η ιδεα του υπνου φανταζει ολοενα και πιο δελεαστικη Κατι την κρατα απο το να γιννει πραγματικοτητα.

Πλενει τα δοντια του, επισκεπτεται την τουαλετα. Καθεται λιγο ορθιος και το σκεφτεται. Ανοιγει μια μπυρα, γεμιζει ενα ποτηρι με αυτη.

Για μια ακομη φορα σκεψεις κατακλυζουν το κεφαλι του. Ασυνδετες φαινομενικα, αλλες παλιες και φαυλες, αλλες καινουριες και ακατεργαστες.

Σκεψεις...

Κοιτα επιμονα και αφηρημενα τον τοιχο.

Σηκωνεται. Ντυνεται βιαστικα.

Χωνει τα κλειδια του στην τσεπη του και βγαινει απο το διαμερισμα του. Σκοταδι. Ενα κρυο αερακι τον χτυπα στο προσωπο και τον κανει να ανατριχιασει - ο ουρανος ειναι καταμαυρος.

Περπαταει κοιτοντας χαμηλα, με τα χερια στις τσεπες. Περνα κατω απο τα φωτα της πολης και μπροστα απο τις κλειστες βιτρινες των μαγαζιων. Ειναι ησηχα. Παντα του αρεσε αυτη η ωρα. Συχνα οι μεγαλες πολεις γιννονται τρομακτικες τη νυχτα, αλλα ισως αυτο ακριβως να τις κανει τοσο γοητευτικες ... για καποιο διεστραμενο λογο πολλοι ανθρωποι γοητευονται απο τον φοβο.

Μπορει καποιος να πει πως τα χρωματα ειναι εντονοτερα αυτη την ωρα της μερας - το σκοταδι κανει οτιδηποτε ξεχωριζει μεσα απο αυτο να φανταζει μεγαλειωδες ωρες ωρες.

Ενα αυτοκινητο γκρεμιζει στιγμιαια την σιωπη του δρομου αλλα συντομα χανεται.

Τι ηθελε εδω εξω? Αδυνατει να θυμηθει. Σηκωνει ανεπαισθητα τους ωμους και συνεχιζει να βαδιζει...

Ενα ποιημα......

Ενα αστέρι μοναχό
στον κρύο μαύρο ουρανό
κοιτούσα
Πικροπνιγμένο απ΄τ'αχνοφώς
της πόλης το μοναχικό
λάμπει σπινθηριστά κι αγέρωχα / δειλά στη μοναξιά
Για πόσο ακόμα?

Ενα αστέρι μοναχό
Μια φωτεινή κουκίδα
Ενα αστέρι καρτερώ
για τον δικό μου ουρανό
Μα η προσμονή με τρώει

Αστέρι μου εσύ μικρό, πικρό, λησμονημένο...

Ενα αστέρι μοναχό
στον κρύο μαύρο ουρανό κοιτούσα
Κ'ηταν μοναχα θαυμαστό / Κ'ηταν απρόσμενα σκληρό
Σαν χάθηκε απ'τον ουρανό
Αφήνοντας μον΄την ελπίδα..




ΚΡΙΝΕΤΕ ΜΕ - ΔΟΥΛΕΨΤΕ ΜΕ

Το καπνισμα

Καπνος ... Σιγουρα κοματι πολλων κουλτουρων απο αρχαιοτάτων χρονων - απο τις φυλλες των ιθαγεννων της Αφρικης ως την ''Πιπα της Ειρηνης'' των Ινδιανων της Αμερικης.

Τα τελευταια χρονια το αντικαπνιστικο κινημα κερδιζει σταθερα και καθημερινα περισσοτερο κοσμο, φτανοντας ολοενα και πιο κοντα στην πληρη απαγορευση του καπνισματος - δικαιολογημενα ως ενα βαθμο κατα την αποψη μου.

Πολλοι αντιδρουν στην αυστηροτητα των μετρων που λαμβάνονται - επισης δικαιολογημενα, καθως αισθανονται οτι περιοριζεται η ελευθερια τους. Αλλα εξεταζοντας το θεμα πιο σφαιρικα, το καπνισμα σε δημοσιους χωρους ειναι το ιδιο μια καταπατηση του πιο στοιχειωδους απο τα ανθρωπινα δικαιοματα - του δικαιοματος στη ζωη. Σημειωση: και εγω καπνιζω..

Το καπνισμα σε ιδιοτικους χωρους ειναι δικαιομα του καθενος μας, αδιαμφισβητιτο. Το να υποβαλουμε ομως συνανθρωπους μας παρα τη θεληση τους στον καπνο μας ειναι εγκληματικο..

---------------------------------

Αν και οι γνωσεις μου στον τομεα της ψυχολογιας ειναι ελαχιστα περισσοτερες απο αυτες του μεσου ανθρωπου, εχω φτασει στο συμπερασμα οτι πολλοι απο τους καπνιστες, ασυνειδητα, καπνιζουν σε μια προσπαθεια να αυτοτιμωρηθουν - βεβαιως, οταν κανεις λογο για την ανθρωπινη συμπεριφορα δεν μπορεις ΠΟΤΕ να εισαι απολυτος, αρα οχι ολοι. Ο λογος που εφτασα στο παραπανω συμπερασμα ειναι ο εξης. Χρονια τωρα, το κοινο γνωριζει τις εξαιρετικα βλαπτικες συνεπειες του καπνου στον ανθρωπινο οργανισμο. Παρα τις σχετικες ''σοκαριστικες'' προειδοποιησεις πανω στα πακετα και τις διαφημιστικες καμπανιες, ολοι μας επιλεγουμε να αδιαφορησουμε για την πιθανοτητα να συνκαταλεχθουμε και εμεις στα θυματα του τσιγαρου.

Εκτος απο αυτους που επιδειδονται στη συγκεκριμενη συνηθεια για λογους καθαρα και μονο ευχαριστησης - της ναρκωσης που προκαλει ο καπνος - πολλοι εχουν τελειως διαφορετικα κινητρα...

Ισως λοιπον ατομα με χαμηλη αυτοπεποιθηση, ατομα που δεν ειναι ικανοποιημενα με τον εαυτο τους να θεωρουν πως βλαπτοντας το σωμα τους εξιλεωνονται.

Ισως ακομα αλλοι, να καπνιζουν για λογους επιβεβαιωσης - ''αψηφω την πιθανοτητα του θανατου, αποδεικνυω την ''σκληροτητα'' μου, η αυτοπεποιθηση μου ανεβαινει''.

Πολλοι το αρχιζουν λογω πιεσης του κοινωννικου τους περιγυρου, και παλι επιζητωντας επιβεβαιωση και αποδοχη.

Μερικοι το θεωρουν γοητευτικο, τις κινησεις, τη σταση του σωματος - σαφως και αυτος ειναι ενας λογος για ορισμενους.

Χμ, κατι πρεπει να γραψω για επιλογο αλλα τπτ δεν μου ερχεται! To be Eddited!

Liberalism... has done a great deal damage to this planet. It successfully killed
off everything that is noble... everything that holds value outside of the
marketplace. It measures every psychological, aesthetic, historical and moral issue through
issue through marketplace. And when marketplace becomes the sole measure
and judge of our values... well, we're all screwed.

So to be quite honest, I'm not even sure French cinema will survive under the
current circumstances because Sarkozy seems resigned to follow a very liberal
brand of capitalism.

And that brings us back to these little satellites in our country who want to push
Serbia head first into liberal economic waters. Being a small country that hasn't
yet even fully moved away from the wheat and corn fields, liberal capitalism is
absolutely the worst thing that can happen to such a country.


-Emir Kusturica

Το προηγουμενο αποσπασμα ειναι μια ερασιτεχνικη μεταφραση μιας συνεντευξης του Σερβου σκηνοθετη Emir Kusturica που βρηκα στο youtube.

Προσωπικα βρισκω την αποψη του πολυ ενδιαφερουσα, ενα ακομα αντεπιχειρημα απεναντι στον καπιταλισμο. Σιγουρα, δεν προκειται για μια θεση πρωτοτυπη - η αποψη του ομως εχει τεθει τοσο καλα που νομιζω οτι αξιζει..

Γιατι πραγματι, η τακτικη του καπιταλισμου να πουλα τα παντα και να αγνοει - μεχρι ''θανατου'' - οτιδηποτε δεν εχει εμπορικη αξια ή υστερει σε εμπορικη αξια σε σχεση με καποιον ανταγωνιστη του οδηγει σε αργο θανατο την τεχνη.

Τα εμπορικα σκουπιδια κατακλυζουν καθημερινα τις κινηματογραφικες αιθουσες, τα βιβλιοπωλεια, τις τηλεορασεις. Ισως τελικα ο κατακλυσμος αυτος να ειναι επιτηδευγμενος. Γιατι? Η τεχνη σιγουρα απο την προιστορια ηταν παντοτε αναποσπαστο κομματι της ζωης του ανθρωπου, πανκοσμιως. Απο τις μορφες ζωων σε τοιχους σπηλιων μεχρι τους ζωγραφους του 19ου αιωνα και την μπαντα που ακουω ενω γραφω αυτο το κειμενο. Τι μπορει να πει καποιος για την τεχνη? Προσωπικα τη θεωρω αναγκαιοτητα κατα κυριο λογο - η εξωτερικευση, υλοποιηση ισως, συναισθηματων. Συναισθηματα που ενα αληθινο εργο τεχνης αναπαραγει στον δεκτη του προσφεροντας του αυτο που αποκαλουν ψυχαγωγια - με την ειληκρινη εννοια της λεξης. Επισης, μεσω της καλλιτεχνικης εκφρασης ο δημιουγος απελευθερωνεται δημιουργηκα απο τη συναισθηματικη φορτιση.

Η τεχνη οπως νομιζω ειπα και προηγουμενως ηταν παντα κομματι των ανθρωπινων κοινωνιων, καθως και αναγκαιοτητα για την επιβιωση ορισμενων. Στην σημερινη, μετα-βιομηχανικη, καπιταλιστικη κοινωνια ο ρολος της ειναι πολυ διαφορετικος απο αυτον που ειχε καποτε. Το κοινο την αντιμετωπιζει σαν διασκεδαση, αδυνατωντας να εντοπισει κατι το βαθυτερο - ακριβως γιατι στην λεγομενη ψευτικη τεχνη, στη μη-τεχνη δεν υπαρχει παρα επιφανειακοτητα. Ο σκοπος της δημιουργειας της ειναι τα οικονομικα ωφελη για τον δημιουργο και την κλικα που τον περιτριγυριζει, η υστεροφημια και η ματαιοδοξια και η εκμεταλευση - του κυριο συστατικο της σουπας του καπιταλισμου.

Σιγουρα, ορισμενα απο αυτα τα προιοντα διαθετουν μια αξια ως εργα τεχνης, αλλα πραγματικα, το κοινο στην πλειοψηφεια του δεν εχει την παιδεια να δεχτει οτιδηποτε διαφοροποιειται απο τις γνωστες του πατεντες.

Η ελειψη αυτη μπορει καλλιστα συμβαλει στο να οδηγηθει στην αλλωτριωμενη κατασταση στην οποια εχει υποπεσει ο ανθρωπος του Δυτικου Κοσμου - αποξενωση απο τον κοινωνικο του περιγυρο και απο τον ιδιο του τον εαυτο, ψυχολογικα προβληματα οπως η καταθλιψη (η οποια παιρνει σιγα σιγα διαστασεις πανδημειας σε μεγαλες πολεις). Σαφως η παραπανω μαζα δυστυχησμενων ''επιζωντων'' της ζωης ειναι πολυ πιο ευκολα ελενξιμη απο εναν ανθρωπο που διαθετει εσωτερικη γαληνη - γιατι εδω αναγεται η αναγκαιοτητα της τεχνης. Ηρεμει και γαληνευει. Αλλες φορες εξαπτει και συνκινει. Αλλα παντα, φερνει Ευδαιμονια.